Blok modułów dyplomowych II: Widzenie obuoczne cz. 2 Kierunek studiów: Fizyka
Kod programu: W4-S2FZ19.2025

Moduł kształcenia koncentruje się na zgłębieniu wiedzy dotyczącej podstaw choroby zezowej, stanów adaptacyjnych do niej, niedowidzenia oraz postępowania w zaawansowanych zaburzeniach widzenia obuocznego. Studenci poznają podział i charakterystykę nieprawidłowego ustawienia osi widzenia, w tym forie, tropie i mikrotropię, a także uczą się metod oceny osi widzenia, zarówno subiektywnych, jak i obiektywnych. Szczegółowo omawiane są zezy porażenne, w tym porażenia nerwu III, IV i VI. Moduł obejmuje również stany adaptacyjne do choroby zezowej, takie jak jednooczne następstwa (niedowidzenie, ekscentryczna fiksacja) i obuoczne następstwa (tłumienie, nieprawidłowa korespondencja siatkówkowa), a także metody pomiarowe tych stanów. Duży nacisk kładziony jest na niedowidzenie, jego charakterystykę, teorie powstania, następstwa niepowodzenia oraz następstwa motoryczne i sensoryczne, wraz z metodami pomiarowymi. W końcowej części modułu studenci zdobywają wiedzę na temat postępowania w zaawansowanych zaburzeniach widzenia obuocznego, w tym postępowania w chorobie zezowej (korekcja, terapia, metody zabiegowe), niedowidzeniu (korekcja, obturacja, penalizacja, schematy postępowania) oraz zezach porażennych i pourazowych (korekcja, terapia, metody zabiegowe). Celem modułu jest rozwinięcie u studentów kompleksowej wiedzy i umiejętności praktycznych w zakresie diagnostyki i leczenia choroby zezowej oraz niedowidzenia, przygotowując ich do skutecznej pracy z pacjentami z tymi zaburzeniami. Moduł rozwija umiejętność samodzielnego uczenia się, zdobywania wiedzy oraz pracy w zespole i skutecznego porozumiewania się z otoczeniem. Kurs będzie składał się z wykładów wprowadzających i ćwiczeń laboratoryjnych. Treści kształcenia: 1. Podstawy choroby zezowej: • podział i charakterystyka nieprawidłowego ustawienia osi widzenia, • metody oceny osi widzenia (subiektywne i obiektywne), • zezy porażenne (porażenie nerwu III, IV, VI, inne), • metody pomiarowe różnych typów zeza. 2. Stany adaptacyjne do choroby zezowej: • jednooczne następstwa choroby zezowej (niedowidzenie, ekscentryczna fiksacja), • obuoczne następstwa choroby zezowej (tłumienie, nieprawidłowa korespondencja siatkówkowa), • metody pomiarowe stanów adaptacyjnych choroby zezowej. 3. Niedowidzenie • charakterystyka niedowidzenia: teorie powstania, • następstwa niedowidzenia: ostrość wzroku, kontrast, efekt stłoczenia, • następstwa motoryczne i sensoryczne niedowidzenia, • metody pomiarowe. 4. Postępowanie w zaawansowanych zaburzeniach widzenia obuocznego: • postępowanie w chorobie zezowej: korekcja, terapia, metody zabiegowe, • postępowanie w niedowidzeniu: korekcja, obturacja, penalizacja, schematy postępowania, • postępowanie w zezach porażennych i pourazowych: korekcja, terapia, metody zabiegowe. Podczas wykładów studenci zapoznają się z zagadnieniami związanymi z różnymi metodami diagnostyki i terapii zaburzeń zezowych oraz towarzyszących im stanów adaptacyjnych. Podczas pracy laboratoryjnej poznają praktyczne aspekty różnych technik pomiarowych wraz z interpretacją ich wyników oraz łączenia wyników w celu uzyskania diagnozy stanu widzenia obuocznego. W ramach pracy własnej student w oparciu o notatki z wykładów oraz literaturę uzupełniającą dąży do utrwalenia uzyskanej wiedzy. Moduł rozwija ponadto umiejętność pracy w zespole i skutecznego porozumiewania się z otoczeniem. Po wykonaniu zajęć laboratoryjnych student przedstawia sprawozdanie zawierające skrócone teoretyczne wprowadzenie do problemu; przyjętą metodologię, opis badania, analizę i omówienie wyników w odniesieniu do norm. Student na zaliczenie części praktycznej przygotowuje prezentacja przypadku. Student na zaliczenie części praktycznej przygotowuje prezentacja przypadku oraz składa podsumowanie kart przeprowadzonych badań. Egzamin końcowy obejmuje część teoretyczną i praktyczną, sprawdzającą znajomość wybranych procedur optometrycznych oraz umiejętność ich prawidłowego wykonania.